...als je teveel verdriet en eenzaamheid inslikt mijn kind, bestaat de kans dat de angst te verslikken je woordeloos maakt en alle niet gesproken zinnen gaan slurpen aan je ziel. Mijn kind, het grijs verschijnt al, als schuwvlek onder je ogen en je iris is zo smal geworden. Kom dan mijn kind en ik pak je een tijdloosheid vast en stop je in gesteven lakens die ruiken naar lavendel en lees je voor en lees voor je, totdat door een heel klein gaatje een woord kan wurmen dat je doet ontwaken...
En schreeuw dan maar tot je stem breekt mijn kind en ik zal je echo zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten