dinsdag 3 augustus 2010
maandag 2 augustus 2010
WALTER p5
Ooit heb ik (als het me het merk goed herinner) gewapend met een Walter P-5 gevuurd op een met water gevulde container. Ik schoot omdat ik wilde weten wat een moordwapen als verlengstuk zou aanrichten in mijn geest: of een vreemd machtsgevoel of idiote daad me zou overvallen. Ik schoot een mooi rond gat: einde experiment, het had evengoed een raak propje in de prullenbak geweest kunnen zijn. Vele jaren later tijdens een wandeling in de duinen zat daar een myxomatose konijn te wachten op het sterven en op dat moment wenste ik me een Walter: een schone, genadige dood. Ik had alleen mijn handen en wist niets anders te doen dan het lijdende hoopje achter te laten en me voor te nemen uit te zoeken hoe je zo pijnloos mogelijk een ten dode opgeschreven konijn verlost van een tergend einde. Dat weet ik nu. Maar het werd toch even anders tijdens een recente boswandeling waar op het pad een in doodsstuipen gehuld bosmuisje lag. Die pak je niet even bij de achterpoten voor een slingerende genadeklap tegen een hard voorwerp; een wreed einde besparend van kraaien die het nog levende beest alvast de ogen uitpikken. Ik raakte in lichte paniek, doden zit niet in mijn genen. Doodtrappen...je neemt je schoenen mee, te dicht op de huid. De tijd ging stilstaan en voor ik het besefte had ik een dikke tak in de hand en ben gaan meppen en meppen en meppen. Een koe zou het niet overleefd hebben, maar de verantwoording van zo'n doodsdaad is een behoorlijke. Muisje was plat, helemaal plat. Ik huiverde en werd weer wakker. Niets is zó onthutsend als een tegennatuurlijke daad. Soms weet je gewoon niet te beslissen of je een beetje de dood moet spelen.
zondag 1 augustus 2010
Abonneren op:
Reacties (Atom)